Teksten
Without a shaduw of a doubt
Atelierbezoek Mariës Hendriks
Tekst: Flos Wildschut
Een groot schoollokaal met een immens raam aan de zuid-oostkant. De zon verschuilt zich deze ochtend nog achter een dikke laag mist. Toch baadt de ruimte in licht. Een grote werktafel, een klein krukje en een stoel staan in de ruimte. Op tafel ligt de catalogus Mariës Hendriks Public vs Private over haar pentekeningen en houtgravures (en filmpjes). Het recente werk staat tegen de wanden. De tekeningen en houtgravures in zwart wit hebben plaatsgemaakt voor kleurrijke schilderijen. Twee zijn er opgehangen ter bespreking. Ze worden in de loop van ons gesprek verwisseld voor andere.
Ik ben nieuwsgierig. Twee jaar geleden begon Mariës te schilderen en deed kleur zijn intrede in haar werk. Wéér gaan schilderen, moet ik eigenlijk zeggen. Want aan de academie werd ze opgeleid tot schilder. Maar dat is al een hele poos geleden.
Mariës Hendriks staat op haar schaduw
De naspeuring van persoonlijke aanwezigheid
Tekst: Alex de Vries
Twee weken heeft Mariës Hendriks innerlijk staan vloeken, toen ze erachter kwam dat het nieuwe werk dat ze voor ogen had alleen optimaal tot stand kon worden gebracht als ze het zou schilderen. Na jarenlang tekeningen en houtgravures te hebben gemaakt, had ze er in technische zin geen behoefte aan om het schilderen waarin ze aan de Academie voor Kunst en Vormgeving ’s-Hertogenbosch tussen 1975 en 1981 was opgeleid weer op te nemen. Inhoudelijk kon ze er niet omheen dat de manier waarop het licht in de ruimte van haar atelier op de voorwerpen viel en de schaduwen die daaruit ontsprongen alleen een schilderkunstige uitwerking konden krijgen. Toen die conclusie onontkoombaar bleek, zette ze zich over haar weerstand heen en begon te schilderen. Waaruit blijkt: wát je ook als kunstenaar hebt bereikt, je moet altijd terugkomen op jezelf.
Er waait licht door je prenten
Tekst: Jan Hein van Rooy
Na afloop van de prachtige film Mar Adentro van de Spaanse regisseur Alejandro Amenábar keken we in het Nijmeegse theatercafé LUX, bij het glaasje, als toegift nog naar een onvergelijkbaar aantrekkelijk filmpje van Mariës Hendriks, wat daar continu verder de avond door getoond werd. Beelden van een met een dun ijslaagje bedekte stadse vijver, van bovenaf gefilmd ergens in een buitenwijk. Plotseling schiet een bal het beeld binnen, breekt het laagje ijs en blijft liggen in het water. Er komen jongens bij. Daar gaat het filmpje verder over. Alles vanaf een standpunt opgenomen. Een filmpje van Mariës Hendriks. Zwart/Wit, zoals het meeste werk dat u hier kunt zien. Iets later werden Mariës en ik uitgenodigd voor een duo/expo tijdens de Salon d’Art-weken in het CBKN gebouw te Nijmegen. Daar toonde zij voor het eerst haar fraaie houtgravures. Voorafgaand aan die tentoonstelling ging ons overleg via SEINPOST…